Το προσφυγόπουλο

-Που θα με παν μανούλα μου
με το λεωφορείο;
-Μην σκιάζεσαι παιδάκι μου
θα πας για το σχολείο.

-Αυτό μου το ‘χες ξαναπεί
και τότε είχαμε κλάψει, 
της λέει, αντί από χαρά
το πρόσωπο να λάμψει.

-Πάψε μωρό μου, είπαμε,
αυτά να τα ξεχάσεις,

κοίταξε τώρα να χαρείς
όμορφα να περάσεις.

Από του «Μόζα» ξεκινά
και στο σχολειό σαν φτάσει,
σε χειροκρότημα μακρύ 
 ο κόσμος θα ξεσπάσει!

Τα έχασε, μπερδεύτηκε
δεν ξέρει που να πάει,
ώσπου ένα χέρι στοργικό
πάνω του το τραβάει

Εκεί, του λέει, πήγαινε
σε καρτερεί η δασκάλα,
ν’ αρχίσετε το μάθημα 
 με τα παιδάκια τ’ άλλα.

Ποτέ δεν είχε ξαναδεί
τόσο γλυκούς ανθρώπους,
του θύμιζε τούτη η αυλή
παραμυθένιους τόπους.

Ένοιωσε ένα φτερούγισμα,
δεν είπε ούτε λέξη,
απ την χαρά του πέταγε
κι ήθελε για να τρέξει.

Τρέξε μικρό, μην σταματάς,
μάθε πως στην ζωή σου,
πυξίδα σου και οδηγός
είναι η μόρφωσή σου.

Καθήκον κι υποχρέωση
έχει η κοινωνία,
να δίνει σ’ όλα τα παιδιά
πρόσβαση στην παιδεία.

Εσύ, καλά τα γράμματα,
μάθε τα, ρούφηξέ τα,
όχι γι ανάγνωση-γραφή
μα καλλιέργησέ τα.

Εάν ο νους θα σκέφτεται
και θ’ αγαπάει η καρδιά σου,
τότε θα είναι ανθρώπινη 
 κι η συμπεριφορά σου.

Αλλιώς θα γίνεις ρατσιστής
με έχθρες, βία, μίση,
με ωμό ζωώδη φέρσιμο, 
 που είναι παρά φύσει.