Ο ηγούμενος, ο δεσπότης κι ο Θεός

…Συνέχεια από το προηγούμενο…

Ρίχνει το βλέμμα Του ο Θεός

προς την μονή, διότι,
ήταν εκεί ο ηγούμενος
μαζί με τον δεσπότη.

Νοιώθουν την παρουσία του,
κι οι δυο τους γονατίζουν,
σταυροκοπιούνται συνεχώς,
ψέλνουνε, θυμιατίζουν.

-Θεέ, του λεν, μια δύσκολη
περνάμε τώρα φάση,

που όμως θα την έχουμε
σύντομα ξεπεράσει.

Με το κτηματολόγιο
έχουμε ευκαιρία,
για να κατοχυρώσουμε
και την περιουσία.

Από το Σκλήθρο ως το Πουρί
η Γη θα μας ανήκει,
πλέον αναμφισβήτητα
χωρίς καν ούτε δίκη.

Θα αποδεχτούμε ως Χριστιανοί,
πιο πριν κι ως πατριώτες,
να πάρουν κάποια κτήματα
και οι φτωχοί αγρότες.

Βέβαια αυτά τα κτήματα
χρόνια καλλιεργούνε,
μα αν τα διεκδικήσουμε
αυτοί θα φοβηθούνε.

Αν χρειαστεί θα βγάλουμε
και Τούρκικα φιρμάνια
κι αυτοί θα τρομοκρατηθούν,
μιλάμε για χαϊβάνια.

Και μέσα στην τρομάρα τους
μην και τυχόν τα χάσουν,
το δάσος θα τους πάρουμε
και δεν θα αντιδράσουν.

Και δεν μιλάμε φυσικά
για δάσος ότι κι ότι,
μα το ζηλεύουνε Θεοί
κι όχι μόνο ανθρώποι.

Αν δηλωθεί δεν θα μπορεί
κανείς να μας το πάρει
κι όλα αυτά τα κάνουμε
για την δική Σου Χάρη.

Θα ‘χει το μοναστήρι βιος
που φυσικά σημαίνει
πλούτος, πυγμή και θα μπορεί
να λύνει και να δένει.

Σε όλη την περιοχή
θάχουν το πάνω χέρι
μητρόπολη, ηγούμενος
παπάδες, καλογέροι.

Όπως τα μεθοδεύουμε,
με τούτα και με τ’ άλλα,
όλα θα Δείτε τελικά
πως θα ‘ναι μέλι γάλα.

Μέχρι κι ο ίδιος ο Θεός
δείχνει να τα ‘χει χάσει,
μαύρισε η καρδούλα του
σκοτείνιασε η πλάση.

Συνεχίζεται…