Βενετοκεραμιδιώτες κι ο Θεός

Αγρότες απ’ το Βένετο

κι από το Κεραμίδι,
πήγαν μαζί στην εκκλησιά
και πιάσανε στασίδι.

Xάνουν την Γη απ’ τα χέρια τους,
παίρνουν τα κτήματά τους,
και παν στον ίδιο τον Θεό
για τα παράπονά τους.

Ξάφνου στον χώρο νιώθουνε
σαν κάτι να πλανάται
κι ακούν την Θεϊκή φωνή:
-«Τέκνα μου τι ζητάτε»;

-Θεέ, του λεν, μ’ απόγνωση
πρόκειται για αδικία,
και ενέργεια παράλογη
που κάνει η εκκλησία.

Του Φλαμουρίου η μονή
θα μας αποτελειώσει,
αν στο κτηματολόγιο
τα κτήματα δηλώσει.

Από γενιά σε γενεά,
από παππού σ’ εγγόνια,
εμείς αυτά τα στρέμματα
καλλιεργούμε χρόνια.

Δώστους λοιπόν την φώτιση
πες τους καμιά κουβέντα,
ντροπή τους να δηλώνουνε
πως έχουν ντοκουμέντα.

-Σας νιώθω και σας συμπονώ
μα πώς να δώσω λύση,
ξέρετε πως ελεύθερους
ότι σας έχω αφήσει.

Το μόνο που μπορώ να πω,
στον Λόγο μου ανατρέξτε
και μέσω αυτού το δίκαιο
μπορείτε να επιλέξτε.

-Συχώρα μας μα θα ‘πεσε
εις την αντίληψή σου,
πως τούτοι εδώ ισχυρίζονται
πως είναι εκπρόσωποί σου.

Τότε ποιος είδε τον Θεό
και δεν τον εφοβήθη,
και φταίει που το παπαδαριό
πουλάει παραμύθι.

-Δεν έχω κτήματα, τους λέει,
δάση, αγρούς, περβόλια.
τι κι αν Θεός, μ ‘αυτά π’ ακούω,
με πιάνουν τα διαόλια.

Όπως παλιά που τον Υιό
είχανε εξοργίσει.
Οίκο εμπορίου τον ναό
είχανε καταντήσει.

Και όπως λέτε, τον παπά
δεν κάνουνε τα ράσα,
αν έχει τον νου του στον παρά,
στην ξάπλα και στην μάσα.

Δεν είναι εκπρόσωποι αυτοί
και πρεσβευτές του Λόγου,
οι πράξεις και τα έργα τους
θέατρο παραλόγου.

Δεν κάνουνε οι μοναχοί
αγοροπωλησίες,
αυτά είναι για τους κοσμικούς
επιχειρηματίες.

Όμως θα πάω κι απ την μονή
ας μην τους αδικούμε
να δω εάν αισχύνονται
και θα τα ξαναπούμε…

Συνεχίζεται...