-Για τον ανεκδιήγητο
χαλάς φαιά ουσία;
Δεν βλέπεις στο κρανίο του
πως έχει τρικυμία;
Γυρνά με τα τσιράκια του
βρίζει και χαστουκίζει
πιστεύει κιόλας έτσι, φευ,
ο άντρας καθαρίζει.
Εσύ είσαι πράος, ήρεμος
μαγεύεις με τις λέξεις.
Τι θες μ’ αυτόν τον φαφλατά;
Που πας μωρέ να μπλέξεις;
-Γυναίκα έχεις δίκαιο
σου το αναγνωρίζω.
Κλείνω τα μάτια χάνομαι,
αμέσως ροχαλίζω.
Δεν ξέρω αν ήταν όνειρο
αν ήταν φαντασία
έβλεπα του την πέφτανε
γινόταν φασαρία.
Διέκρινα πρωθυπουργούς,
ανθρώπους των γραμμάτων,
μεγάλο πλήθος γυναικών
και αρχηγούς κομμάτων.
Μιλούσανε σαν άντρηδες
και «οικογενειάρχηδες»:
Τον έλεγαν «θρασόπ@@στα»
«μ@@@οπανο»
«γ@μ@ το σπίτι σου»
«μαλ@κ@»
«τόφαλε»
«Καραγκιόζη»
κλπ, κλπ, κουλουπου,
«κοπρίτη», «απατεώνα»
φαινόταν σαν να βρίσκοταν
στην μέση του κυκλώνα.
Τον φώναζαν «χοιροβοσκό»
«φλώρο» και «μισογύνη»
«τραμπούκο» και «φασισταριό»
και ποιος θα τον ξεπλύνει
Αυτός «ρόμπα» ξεκούμπωτη
«ελεεινός», «φλουφλάκος»
ένας αξιοθρήνητος
για λύπηση ανθρωπάκος.
Που να διαμαρτυρηθεί;
που δίκιο να ζητήσει;
Όλες ετούτες τις βρωμιές
τις έχει εκστομίσει
Φίλε με θλίβει και αυτός
και η μεριά η άλλη
η βία, η συγνώμη και…
θυμήσου… χοτελβάλη
