Επήρα μία πρόσκληση
απ΄ την ομοσπονδία
mail,
στην ηλεκτρονική
την αλληλογραφία.
Εννιά η ώρα έλεγε
στις έντεκα του μήνα
θα γίνει το συνέδριο
στο Novus,
στην Αθήνα.
Προετοιμάσθην δι αυτό
βεβαίως καταλλήλως
χωρίς να ξέρω φυσικά
πως θα γινόταν... μύλος.
ενώ είχα ξεκινήσει,
μου γράψαν ότι τελικά
στις δώδεκα θα αρχίσει.
Μα πήγε μία, πήγε δυο
κι αντί να συζητάμε,
στις τέσσερις στο ρεστοράν
πήγαμε για να φάμε.
Ο αγώνας πλέον δίδεται
πέρα στην Ευελπίδων
και εμείς στο πεζοδρόμιο
ελέω θεριακλήδων.
Με μέτρα ασφαλιστικά
μαλώνουν μεταξύ τους,
για να εξασφαλίσουνε
την επιβίωση τους.
Εκεί η ΠΕΠΕ, βάζει αυτογκόλ
και μάλιστα απ’ τη σέντρα
και ας χτυπιέται πως της φταιν
παράκεντρα και κέντρα.
Για να επέλθει, ως νόμιζε
δίκιο και νομιμότης
η ίδια ασφαλιστικά
κάνει στον εαυτό της.
Τα έχασε και φυσικά
κλαίει με μαύρο δάκρυ
και μάλλον το συνέδριο
θα βλέπουν απ’ την άκρη.
Των Λεβεντοκιουτσούκηδων
γελάν και τα μουστάκια
αφού τους βγαίνει το ΠΡΟ-ΠΟ
το πιάσατε... γατάκια;
...Στις έξι και, εφτά παρά,
αρχίσαμε επιτέλους,
για έγκριση των σύνεδρων
και του εκάστου μέλους.
Ο Γενιδούνιας και ο Τουρλής
αρχίζουν με... κορώνες
και κάνουνε «μαθήματα»
πως δίνονται οι αγώνες.
Οι άλλοι αφού βλέπουνε
πως είναι κερδισμένοι
θολώνουν την κατάσταση,
γι΄ αυτούς η ουσία μένει.
Εν μέσω αντεγκλήσεων
ευτράπελων κι ωραίων,
επικρατούσε ως είθισται
χάβρα των Ιουδαίων.
Κι εκεί ο Τάκης ξαφνικά
-μεγάλη κουφαλίτσα-
διάβασε την επιστολή
Συρόπουλου και Κλίτσα.
Μέχρι κι ο Γρίβας τα ‘παιξε,
απ’ την πολλή βαβούρα,
κι έφυγε, μα κρατήθηκε
με ζόρι απ’ τον Μπούρα.
Ο Παναγούλιας στο αυτί
μου ‘λεγε κάθε τόσο
«Δες τι τραβάω σύντροφε,
πόσο ν’ αντέξω, πόσο;»
Ετούτοι δω παλεύουνε
τα πρόσωπα ν’ αλλάξουν
το σύστημα που επικρατεί
δεν θέλουν να πειράξουν.
Ο άγριος καπιταλισμός
νομίζουν πως «βολεύει».
Γι΄ αυτό σου λέω μόνο του,
το ΠΑΜΕ πως παλεύει.
