Το τάμα του έθνους

-Χρήστοοο, ακούστηκε η φωνή.
Τι είναι αυτά παιδί μου;
-Δεν φταίω, με παρέσυραν
σ’ αυτό οι αδελφοί μου.

-Επί ματαίω, σκόπιμα,
έγινε αυτός ο ντόρος;
-Όχι Χριστέ μου, ορκίζομαι,
απάντησε ο Μπουκώρος.

Μα αφού είδε ότι έγινε
παντού της κακομοίρας,
πέφτει με μιας γονυπετής
υψώνοντας τας χείρας.

Χριστέ μου, ευλαβικά ζητώ
για να με συγχωρέσεις,
το ‘κανα με καλό σκοπό
και με αγνές προθέσεις.

Αμέσως σαν μου το ‘πανε
κι έμαθα για το τάμα,
βαθιά συγκίνηση ένιωσα
και το ‘ριξα στο κλάμα.

Όταν το δάκρυ στέρεψε
νόμισα θα πεθάνω
κι ένιωσα πως σαν βουλευτής
κάτι πρέπει να κάνω.

Γι αυτό σαν μου προτείνανε
υπογραφή να βάλω ,
αμέ, τους λέω πρόθυμα
και ότι θέλετε άλλο.

Αισθάνθηκα πως έκθετοι
είμαστε απέναντί σου
και θαύμασα Χριστούλη μου
την τόση υπομονή σου.

Το τάμα ανεκπλήρωτο
για χρόνια παραμένει,
γι αυτό έκτοτε, τρόπον τινά,
είμαστε σκλαβωμένοι.

-Τέκνον μου παρασύρεσαι
μιλάς στον Κύριό σου
και όχι σε θρησκόληπτους
και τον τυφλό οπαδό σου.

Μα έστω και σε πίστεψα
και πριν σ’ αμφισβητήσω,
πες μου γιατί την τζίφρα σου
μετά την πήρες πίσω;

-Τι να ‘κανα Χριστούλη μου,
βλέπεις πως είμαι ράκος,
μα υπάκουσα στην εντολή
που έδωσε ο Κυριάκος.

Ως κι ο Χριστός τα έχασε
κι έκανε τον σταυρό του,
μάλλον ο Χρήστος τελικά
…δεν έχει τον Θεό του.