Το λειτούργημα της δημοσιογραφίας

Θυμάμαι είχα από μικρός
το ψώνιο για να γράφω
και στο παιχνίδι έκανα
τον δημοσιογράφο.

Όταν οι άλλοι Λούκυ-Λουκ
παίρναν και παραμύθια,
εφημερίδες διάβαζα
να μάθω την αλήθεια.

Ήξερα πριν αρχίσω καν,
τα βήματα τα πρώτα,
απ’ έξω κι ανακατωτά

όλα τα γεγονότα.

Απ’ τη χαρά τρελάθηκα,
τα είχα και χαμένα,
όταν δώρο μου έφεραν
την πρώτη μου την πένα.

Άρχισα τότε τ’ όνειρο
αληθινό να κάνω,
έστω και αν με φώναζαν
αλήτη και ρουφιάνο.

Συνέχιζαν να μου το λεν
μα που μυαλό να βάλω,
ώσπου ο αρχισυντάκτης μου
μου… πάτησε τον κάλο.

-«Άκου μου λέει, μην το τραβάς
μικρέ άσε τα σάπια,
γι αυτούς που γράφεις το και το,
κάνε λοιπόν την πάπια».

-«Μα είναι αλήθεια, ψέλλισα,
πρέπει για να τα γράψω».
-«Βούλωστο ρε μου απαντά,
άντε να μην σε θάψω.

Τ’ αφεντικό το ‘πε ρητά,
να μην ασχοληθούμε,
αυτός μας δίνει το ψωμί,
πρέπει να υπακούμε».

Άρχισε τότε για δουλειές
κι άλλες να κάνει νύξη,
θέλοντας έτσι προφανώς
τα μάτια να μου ανοίξει.

«Με τέτοια πένα ρε, μου λέει
μπορείς στο τάκα –τάκα ,
να χεις ακόμα τρεις δουλειές
μην κάνεις τον μαλάκα.

Να μπεις σε μέσα κρατικά,
σε κάνα δημαρχείο,
στο επιμελητήριο
ή και σε υπουργείο.

Κοίτα γύρω τι γίνεται,
άνοιξε τα στραβά σου,
μέχρι κονδύλια μυστικά
παίρνουνε στη δουλειά σου».

Εγώ, ως τότε πίστευα,
να, μα την Παναγία,
πως ήτανε η πένα μου
τέταρτη εξουσία.

Όμως με όσα άκουσα
πάει η καριέρα, τέλος,
και ούτε καν στην ένωση
δεν έχω γίνει μέλος.

Καλύτερα, γιατί αυτοί,
θα μου ‘λεγαν ν’ αφήσω
την πένα μου ανενεργή
για να διεκδικήσω.

Θα μου ‘λεγαν, πολέμησε,
μα όπλο να μην πιάσεις
πήγαινε πιες ένα καφέ
αρκεί για να σωπάσεις.

Όταν ο λόγος κι η γραφή
από τον τόπο λείπει,
τότε κουμάντο κάνουνε
μόνο πέντε-έξι τύποι.

Το ‘πε κι Μπούλης μια φορά,
έκτοτε μην τον είδες,
γιατί του ‘βαλαν κι αυτουνού
πάγο οι …νταβατζήδες.

12 Μάη 2007