Η Αργώ

Αργώ μου ποιος ταλαιπωρεί

το  ξύλινο κορμί σου;

Μολόγα μας πως έγινε

κομμάτια η κουπαστή σου;

Μπας και τ΄ απωθημένα τους

απάνω σου τα βγάζουν

και με τα συρματόσχοινα

σ’ ανεβοκατεβάζουν;

Μπας κι όταν βγαίνεις στην στεριά

βγαίνεις …απ’ τα νερά σου

και στο σκαρί χαράζονται

τα πρώτα ρήγματά σου;

Να ‘ναι που σε ταλαιπωρούν

ή σκας απ’ τον καημό σου

π’ ακόμα δεν απέκτησες

τον χώρο τον δικό σου;

-Δεν ξέρω. Με τραβολογάν

κι όπου με πάνε πάω

και δεν γνωρίζω να σου πω 

τι έπαθα και σκάω.

Τα φλάς αστράφτουν συνεχώς

και μ’ όλα όσα βιώνω,

παρ’ όλο που είμαι ξύλινη,

να ξέρεις καμαρώνω.

Τώρα, όπως θα έπρεπε,

με ζήλο αν με φροντίζουν  

τι να σου πω, το μέλλον μου,

οι άλλοι το ορίζουν.

-Αργώ, για στάσου, ο πρόεδρος,

ο Αλέκος, που γυρίζει;

Μετά επαίνων είχε μπει!

Αυτός δεν σε φροντίζει;

-Δεν είδες τις χαραματιές

που υπάρχουν στο κορμί μου;

Ποιος είναι ο Αλέκος κύριε;

Αυτή είναι η απάντησή μου!