-Άκου γυναίκα τι έγινε
έλα να
σου διαβάσω,
γράψανε
κάτι istigmes
και πάω
για να σκάσω.
Με
πλησιάζει και κοιτά
στον
υπολογιστή μου,
άρχισε τον
εξάψαλμο,
κόπηκε η
φωνή μου.
-Τι να
διαβάσεις ρε, μου λέει
δεν
θέλει φαντασία,
τα λόγια
δεν χρειάζονται
μιλά η
φωτογραφία.
-Δεν
είναι λόγια μοναχά
δεν
είναι απλά ενδείξεις
μα
έγγραφα διαύγειας,
μιλάμε
για αποδείξεις.
-Σιγά τα
ωά, κακόμοιρε,
χέστηκε
η φοράδα,
οι
αναθέσεις σαν κι αυτές
κανόνας
στην Ελλάδα.
Αλλού
μωρέ είναι η είδηση
στα
μάτια και στο βλέμμα,
εκεί η
αλήθεια φαίνεται,
δεν
κρύβεται το ψέμα.
Είναι
δε, πιο εκφραστικό
αν
μειδιούν τα χείλη
κι εδώ,
δες το χαμόγελο,
φαίνεται
από μίλι.
Άσε τι
γράφουν, κοίταξε
καλά τον
Δημητράκη,
τέτοια
ευτυχία και χαρά
ούτε
μικρό παιδάκι.
Δες πως
κοιτά τον δήμαρχο.
Τι πάθος!
Τι λατρεία!
Κι ας
δει κι ο κόσμος τι εστί
δημοσιογραφία.
Ελέγχων
κι ελεγχόμενος
από τους
δυο ποιος νάναι;
Τι παραμύθι
είναι αυτό
που
χρόνια μας πουλάνε;
Και τον
χειμώνα φουκαρά
μην θες
ξανά Μαρέδη
και ν’ απορείς ποιοι στον λαό
βάζουνε χειροπέδη.
-Γυναίκα
με τον τρόπο σου
με
στρέφεις στον Πολύζο!
-Γιατί
με βρίζεις μπουνταλά,
εγώ ποτέ
δεν βρίζω!
Αν την
φωτό την δεις καλά,
μα κι
άλλες αν προσέξεις,
θασαι
της μοίρας σου άξιος
αν τους
ξαναπιστέψεις.
