χρόνια το συνηθίζω
εφημερίδες στον καφέ
πάντα να ξεφυλλίζω.
Συνήθως
απ’ τις τοπικές
παίρνω
την «Θεσσαλία»
και
γίνεται το διάβασμα
ιεροτελεστία.
Χθες όμως ο περιπτεράς
δεν είχε
να μου δώσει.
-«Λυπάμαι,
άλικε, μου λέει
αλλά έχει
τελειώσει».
Πρωί-πρωί
τέτοιο κακό
δεν μου
ξανασυνέβη
πρέπει
κάτι βαρύγδουπο
για να
δημοσιεύει.
Φεύγω
λοιπόν γοργά-γοργά
τους
δρόμους σβάρνα παίρνω
μα εφημερίδα
πουθενά
να βρω
δεν καταφέρνω.
Εκλιπαρώ.
Όμως αντί
για να
με λυπηθούνε,
κύριε
εξαντλήθηκε
όλοι μου
απαντούνε.
Βλέπω
έναν στην τρελή χαρά
στα
χέρια την κρατάει.
-Τι έχει;
Πες μου, τον ρωτώ.
-Ένθετο,
μ’ απαντάει.
-Α, έτσι
πες μου, τώρα ναι
τα πάντα
εξηγούνται,
θάχει
κουπόνια και cd
κι όλοι
επωφελούνται.
-Όχι ρε συ,
μου λέει αυτός,
ένα
άρθρο είναι μονάχα
που όπως
πολλοί έτσι κι εγώ
ήθελα
πάντα να ‘χα
Πρώτα
κορνίζα και μετά
θα μπει
βιβλιοθήκη
μαζί με
το ευαγγέλιο
και την
Καινή διαθήκη.
Όταν μου
λέει ότι αυτό
το ‘γραψε
ο ότι ο διερμηνέας
τα ‘χασα
αφού δεν ήξερα
πως είναι
συγγραφέας.
Ενώ
ζούσα το δράμα μου
τηλεφωνεί
κι η θεία…
-«κοψ’
του λαιμό σ’ ανψιέ να βρεις
θέλου
μια Θισσαλία».
Γι’ αυτό
απ’ την διεύθυνση
ζητώ μεγάλη
χάρη,
να βγάλει
τρίτη έκδοση
για
όσους δεν έχουν πάρει.
