Ένα πουλέν του αποχωρεί
νιώθοντας αηδία
κι αυτός μένει ανέκφραστος
σε πλήρη αμηχανία.
Δεν ήξερε; Δεν ρώταγε
να είναι διαβασμένος,
να μην κοιτά στο πουθενά
στα πέρατα χαμένος.
Σταύρωσε τα χεράκια του,
τα δάχτυλα είχε πλέξει,
τα έσφιγγε, ζορίζονταν,
όμως δεν είπε λέξη.
Απορημένος κοίταγε
τον Γιάννη Αναστασίου
κι έτρεμε η κατάσταση
μην φτάσει εκτός ορίου.
Ποιος όμως για να κουνηθεί;
Η Άννα η Μαρία;
Η Χρύσα; Ο Απόστολος;
Αυτοί ζουν μεγαλεία!!!
Τα μάτια λύση ψάχνανε
τον ζώσανε τα φίδια
μα σ’ ότι του προτείνανε
είπε όχι με τα φρύδια.
Κι όμως λυπήθηκα πολύ
τον Μήτσο τον Κουρέτα
λίγος, μικρός, που έντρομος
ρίχνει λευκή πετσέτα.
Χρήστο Βενέτη μην μασάς
είσαι θεσμός βαρβάτος.
Μίλα. Να μην φερθείς ποτέ
σαν πόντιος πιλάτος.
Αυτό τώρα μας έλειπε
γιατροί να το βουλώνουν
και Εσερίδης, Μιτζικοί
να γυφτοκαμαρώνουν.
Έλεος πια. Που φθάσαμε;
Κοτζάμ καθηγητάδες
στην τέταρτη δημοτικού
να κάνουν τεμενάδες
Βρίζουνε και ασχημονούν
οι ομοτράπεζοί τους
κι αυτοί σαν γλάστρες δίπλα τους.
Κρίμα τους και ντροπή τους.
Εάν θυμάστε έγραφα:
«φίλε μου γά@@σέ τα
να μου κοπεί το χέρι μου
που ψήφισα Κουρέτα».
