Η πικροδάφνη,
η μουριά,
μια όμορφη
ακακία
κι ο λυγερός
ευκάλυπτος
είχαν
συνομιλία.
Στο ίδιο
μέρος βρίσκονται
πάνω από
δέκα χρόνια,
αντέξανε αέρηδες,
τις
παγωνιές, τα χιόνια.
Κατά καιρούς
τα φρόντιζαν
του Δήμου οι
ανθρώποι,
κι αυτά ομόρφαιναν,
μη παν,
Εκεί που
‘ταν Ξηρόκαμπος
πριν την
Ολυμπιάδα,
έγινε τόπος
ζηλευτός
με ξέχωρη
ομορφάδα.
-«Έχει καιρό κάποιος να ‘ρθει
λίγο να μας
δροσίσει».
Είπε με πίκρα
η μουριά
τα άλλα να τσιγκλήσει.
-«Δεν είναι
πως δεν θέλουνε
ούτε πως μας
ξεχάσαν,
άκουσα τον
υπεύθυνο
ότι τον
μπουζουριάσαν».
-«Τι
πικροδάφνη είσαι συ,
πάντα με την
κακία.
Που τ’
άκουσες εσύ αυτό;»
είπε η
ακακία.
Ο ευκάλυπτος
που μια ζωή
το έπαιζε
ξερόλας,
θα πει:
«βουλώστε το μωρέ,
έρχεται ο
Καντόλας».
Χαρήκανε και
νόμισαν
τα χόρτα πως
θα κόψει,
θ’ αλλάξει
λάμπες κι όμορφη
θα δώσει σ’
όλα όψη.
Μα σαν τον
είδαν πάγωσαν,
το βλέμμα
του γυαλίζει,
σαν μανιακός
σ’ όλα ξεσπά
κι αρχίζει
να γκρεμίζει.
Δέντρα,
στύλους, καλώδια,
ρείθρα
πεζοδρομίων,
κόβει,
ξηλώνει και χαλά,
είναι εκτός
ορίων.
Η δάφνη, ο
ευκάλυπτος,
μουριά και
ακακία,
από την
καταστροφική
δεν γλίτωσαν
μανία.
Ε, όχι πια
δεν γίνεται,
φτάνει που
να σας πάρει,
τα κάνατε
όλα ρημαδιό
για το χαζοπαζάρι.
