Στον τύπο, άρθρο διάβασα
με θέσεις και προτάσεις
για ένα ζήτημα καυτό:
«συλλογικές συμβάσεις»
Ήτανε κάποιου βουλευτή
εκ των νέων ανθρώπων
κόντρα σε ΔΝΤ, ΝΔ
σε ΣΕΒ και επιτρόπων.
Η θέση της κυβέρνησης
είναι σαφής μας λέει,
το συνδικάτο θα ‘πρεπε
Να επανέλθουν σε ισχύ
κρίνεται αναγκαίο,
έγραφε και ομολογώ
το άρθρο βρήκα ωραίο.
Τόσο ωραίο που ευθύς
το είπα στην κυρά μου,
αφού υπερασπίζεται
και τα συμφέροντά μου.
Ρε μπουνταλά, μου λέει αυτή,
δεν βλέπεις ρε μπουμπούνα,
όσους ως τώρα πίστεψες
πως σου ‘καψαν την γούνα;
Για ποιες συμβάσεις ομιλούν
κι ασκήσεις επί χάρτου,
αν λείπει η εξασφάλιση
του επιούσιου άρτου;
Δες πόσοι τρέχουν για δουλειά,
γλύφουν, παρακαλάνε,
τα πάντα δέχονται, αφού
δεν έχουνε να φάνε.
Αυτοί κόβουν και δίνουνε
μισθούς, συντάξεις, πείνας
κι όλοι ζορίζονται γιατί
δύσκολα βγαίνει ο μήνας.
Που να βρεις μεροκάματο,
τα πάντα έχουν παγώσει
και συ πιστεύεις δύσμοιρε
αυτό πως θα σε σώσει;
Μ’ άντε να ‘ρθω στα λόγια σου,
για πες μου ρε χαϊβάνι,
ποιος είναι το εμπόδιο
ότι μας λέει να κάνει.
Μπορούσε τις συλλογικές
συμβάσεις να επιβάλει,
εκτός αν είν’ κυβέρνηση
μα κυβερνούνε άλλοι.
Είσαι λοιπόν ως φαίνεται
πέρα για πέρα χλιάρας,
πλύση εγκεφάλου σ’ έκαναν
και σ’ έχουν… της σφαλιάρας.
