Ενάμιση μήνα φορώ
ή φόρμα ή πιτζάμα,
πως θα ντυθώ κανονικά
μου φαίνεται σαν θάμα.
Στα όριά μου έφτασα
νόμιζα δεν θ’ αντέξω,
να παίρνω άδεια γραπτή
για νάβγω λίγο έξω.
Βάζω λοιπόν πουκάμισο
βάζω και παντελόνι,
το ένα τσίτα στην κοιλιά
το άλλο δεν κουμπώνει.
Γέλασε με το θέαμα,
της φάνηκε αστείο.
-Εγώ σου έλεγα, μου λέει,
μακριά απ’ το ψυγείο.
Εσύ όμως δεν άκουγες
μα τώρα όμως είδες
τι κάνει το πολύ φαΐ
και οι πολλές θερμίδες.
-Δεν είναι λέω απ’ το φαΐ,
πριν κι άλλο μ’ επιπλήξει,
δεν βλέπεις είναι φούσκωμα,
δυο μήνες μ’ έχουν πρήξει.
Και όπως παν τα πράγματα
δεν ξέρω που θα φτάσουν
φοβάμαι κιόλας το μυαλό
μην μου επηρεάσουν.
Δεν είναι άλλωστε κρυφό
ότι μετά από κρίσεις,
στα ποσοστά των φασιστών
πως έχουμε αυξήσεις.
Βρίσκουνε χώρο οι ρατσιστές,
κλέφτες, μαυραγορίτες,
ρουφιάνοι, εκμεταλλευτές
και οι αγιογδύτες.
Οι επιθέσεις στους λαούς
γίνονται με μανία.
Αυτό φοβάμαι μην συμβεί
μετά απ’ την πανδημία.
Αν όρνεα αρπακτικά
θα μας περικυκλώσουν,
μάσκες και γάντια δυστυχώς
τότε δεν θα μας σώσουν.
Οι Κούληδες κι οι Λούληδες
ξεχνάμε τι πρεσβεύουν
κι όλο να βρούμε ψάχνουμε
ποιοι να μας κοροϊδεύουν.
Αυτοί το λένε καθαρά,
μεις όμως το μυαλό μας,
είναι πως θ’ αφανίσουμε
τον διπλανό αδερφό μας.
Τα γκέμια εμείς τους δίνουμε,
μας βάζουν χαλινάρι
κι αν δεν αλλάξουμε μυαλό
διάολος θα μας πάρει.
-Άντρα μ’, καλά τα λες, μα ραντεβού
έχω και θα σ’ αφήσω
θα πάω κομμωτήριο,
γάνιασα να το κλείσω.
ΤΕΛΟΣ
