Ξεκόλλα από το φου μπου
όρμα παιδί μου όρμα,
emvolio τελεία gov,
άνοιξε η πλατφόρμα.
Μπαίνω ξανά στο σύστημα
δίνω νέα στοιχεία.
Τι κάνεις κει καλέ, ρωτά
με στόμφο η κυρία.
Για σένανε. Σε νοιάζομαι.
Τι, έτσι θα σ’ αφήσω;
Το ραντεβού σου αγάπη μου
παλεύω για να κλείσω.
Αρχίζει να μου τα μασά
και να μου τα γυρίζει
με θεωρίες πως μπορεί
μόνη ν’ αποφασίζει.
Μα συ, βιάσου μου έλεγες,
μην τύχει και αργήσω.
Για πάρτη σου, τι στο καλό
τρέχει και κάνεις πίσω;
Δεν τρέχει κάτι μάτια μου
ούτε και έχει αλλάξει
θα περιμένω απλά να δω
μήπως θα σε πειράξει.
Να ‘μαστε επιφυλακτικοί,
να ‘χουμε την υγειά μας.
Τόσα βλέπουν τα μάτια μας
τόσα ακούν τ’ αυτιά μας.
Αδυνατώ τα λόγια της
π’ ακούω να πιστέψω
ήθελα να ‘ξαφανιστώ
να βγω έξω να τρέξω.
Στα δύσκολα υιοθετεί
το «όχι εγώ, οι άλλοι»
έπεσα απ’ τα σύννεφα
σαν να ‘βλεπα μιαν άλλη.
Νομίζει έτσι η πονηρή
σώζει τον εαυτό της
και δεν ακούει δυστυχώς
ούτε τον ιατρό της.
Όμως και γι άλλους αρκετούς
άλλη εντύπωση είχα,
μ’ αυτοί μακριά απ’… την πάρτη τους
κι ας είναι και μια τρίχα.
Διαπιστώνω πως κανείς
δεν ξέρει το τι θέλει
τώρα συνειδητοποιώ
γιατί μας λεν «αγέλη».
Ίσως προκύψει τελικά
στο τέλος ανοσία,
μα δεν θα νικηθεί ποτέ
του κόσμου η βλακεία.
