-Πατέρα να την χαίρεσαι.
-Ποια εννοείς παιδί μου;
-Θέλει μυαλό; Την υπουργό,
λέει, προς έκπληξή μου.
-Καλά δεν πήρες είδηση
τι βγήκε και μας είπε;
Αυτό δεν καταπίνετε
ούτε και συγχωρείται.
-Λες μήπως για τα πρόστιμα
και την αστυνομία;
Τα πήρε πίσω τελικά,
ήταν παρερμηνεία.
-Δεν είναι λάθος της στιγμής
αλλά φιλοσοφίας
που δεν συνάδει επ’ ουδενί
σε υπουργό παιδείας.
-Παιδί μου το διόρθωσε,
εσένα η δουλειά σου
σου το ‘χω πει χίλιες φορές
ειν’ τα μαθήματά σου.
-Εσύ πιστεύεις δηλαδή
πως ήτανε μια αρλούμπα
και ότι διορθώθηκε
με μία κωλοτούμπα;
Για πάρε θέση σαν γονιός.
Χρειάζομαι αστυνόμο;
Δεν προκαλούν τα λόγια της
θλίψη, οργή και τρόμο;
Εξ άλλου με τα πρόστιμα
κι ένας χαζός το βλέπει
πως έχουν στόχο στο μυαλό
κι όχι απλά στην τσέπη.
Θέλουν γυμνάσια, λύκεια,
δημοτικά σχολεία,
σαν τα πανεπιστήμια
να ελέγχει η αστυνομία.
Το βλέπεις δεν μας θέλουνε
μονάχα φοβισμένους,
αλλά υπό πλήρη έλεγχο
όλους υποταγμένους.
Εσύ επειδή την ψήφισες
ακόμα την στηρίζεις
άχ, κούνια που σε κούναγε
πως γλίτωσες νομίζεις
Τι να του πω του σπλάχνου μου
εγώ του τα ‘χω μάθει.
Τι φταίει να υποφέρει αυτός
απ’ τα δικά μου λάθη;
Η μόνη έγνοια μου αυτός
δεν πίστευα μια μέρα
πως θα ‘χε δίκιο αν έλεγε
«τα σκάτωσες πατέρα»
