Πάει
ένας χρόνος ακριβώς
και εξακολουθούμε,
στο φόβο, στην απόγνωση
με τον ιό να ζούμε.
Τρόπος του λέγειν για ζωή
αφού μας έχουν «κλείσει»
ενώ χιλιάδες ως στιγμής
έχουν αποδημήσει.
Ξεχάσαμε αγκαλιές, φιλιά,
φίλους, γνωστούς, παρέες,
περνάμε ώρες δύσκολες,
πρωτόγνωρες, ακραίες.
Ενώ κατά διαόλου πάει
στην χώρα η υγεία,
κάποιοι περνιούνται άριστοι
και σταθερή αξία.
Θα έπρεπε στην τύφλα τους
να είχανε φροντίσει
σε κάθε πρόβλημα του ΕΣΥ
να έχουν δώσει λύση.
Μ’ αντί να χρηματοδοτούν
γενναία την υγεία,
φτιάχνουνε μια πανίσχυρη
αστυνομοκρατία.
Παίρνουνε περιπολικά,
ψάχνουνε για φρεγάτες
κι έτσι γιατροί, νοσηλευτές
παίρνουν το ΕΣΥ στις πλάτες.
Είναι λειψοί και δύσκολα
την πίεση ν’ αντέξουν
αλλά και όσους βρώμικα
παιχνίδια παν να παίξουν.
Αυτούς
που ρίχνουνε καπνούς
ανάβοντας φυτίλια
να κρύψουν απροκάλυπτα
τα λάθη του Κικίλια.
Θυμήθηκαν
οι υποκριτές
τον όρκο του Ιπποκράτη
κι έτσι να βγάλει ευελπιστούν
γιατρός, γιατρού το μάτι.
Τώρα στο απροχώρητο
ζητούν την συνδρομή τους.
Μιλούν οι ασυνείδητοι
για την συνείδησή τους.
Κι ο Μαραβέγιας έριξε
μια σχετική ατάκα,
για συναδέλφους του γιατρούς,
ναι, δεν σας κάνω πλάκα.
Θέλουν ευαίσθητες χορδές
του κόσμου να αγγίξουν,
τι κι αν ανεπανόρθωτα
γιατρούς κι υγεία πλήξουν.
Στα δύσκολα μας διοικούν
με ματ, με γκλοπς και κλούβες,
καιρός για να τους στείλουμε
όλους μαζί για βρούβες.
