Διακόσια χρόνια σήμερα
στην Γη οι απόγονοί μας
και παρελάσεις και
γιορτές
κάνουνε προς τιμή μας.
-Πες μας, τι άλλο
έμαθες
Ρήγα, για την πατρίδα,
γιατί ένα όνειρο κακό
σαν εφιάλτη είδα.
-Διάκο μου, τι να
πρωτοπώ
τι να σας μολογήσω,
κουβέντα ας αλλάξουμε
-Κρίνε ορέ Βελεστινλή
θα ήθελα να μάθω.
Για κείνη με
σουβλίσανε.
Τι πιο κακό να πάθω;
-Πες την αλήθεια την
ωμή
όσο κι αν μας
πληγώνεις.
Πατρίδα είναι, μας
πονά,
του λέει ο
Κολοκοτρώνης.
-Καπεταναίοι μου,
μπορεί
να ‘χετε περηφάνεια,
που την ζωή σας δώσατε
να λείψουν τα
φιρμάνια.
Κι αν διώξατε όμως την
Τουρκιά,
είχε πληγές να κλείσει
κι απ’ τους «μεγάλους»
δανεικά
επήγε να ζητήσει.
Ποτέ της δεν
στηρίχτηκε
εις τις δικές της
πλάτες,
ένιωθε πάντοτε μικρή
και γύρευε προστάτες.
Τα δάνειά της να ξοφλά
λεν πως δεν
καταφέρνει,
γι’ αυτό δεν είναι
λεύτερη
την διαφεντεύουν
ξένοι.
Την βάλαν στα μνημόνια,
δεν έχουνε να φάνε
και κρατικά υπάρχοντα
συνέχεια πουλάνε.
Δουλειά δεν βρίσκουν
τα παιδιά
και φεύγουν για τα
ξένα,
ενώ όσοι μένουν έχουνε
τα πρόσωπα
θλιμμένα.
-Πες μας και για τις γκλαμουριές
κάποιας κυρίας Γιάννας
και ότι σ’ όλο το ΕΣΥ
γίνεται της πουτάνας.
Οι κυβερνώντες δουλικούς
θέλουν κι υποταγμένους
και τους πολίτες έχουνε
στα τέτοια τους γραμμένους.
Επικρατεί το άδικο
και το κακό τι κρίμα
κι ανάθεμά τους πάντοτε
είναι ο λαός το θύμα
-Σώπασε γιε της καλογριάς
κόψε τα μπινελίκια
το ξέρουμε όλοι μας καλά
πως έχεις χίλια δίκια
Στο τέλος οι
οπλαρχηγοί
σκύψανε το κεφάλι
και κλάψαν που η
πατρίδα τους
είναι σ’ αυτό το χάλι.
