Θα
ήτανε πολύ καλό
για την
περιοχή μας,
τα
μάτια να μην βγάζαμε
οι
ίδιοι μεταξύ μας.
Να είχαμε
στην super league
μία
μεγάλη ομάδα,
να ‘ταν
πρωταγωνίστρια
πάντοτε
στην Ελλάδα...
Να είχε
ως ντόπιος σύλλογος
πρωταρχικό
σκοπό του,
τους
παίχτες της περιοχής
στον
βασικό κορμό του.
Όλοι
για τον σκοπό αυτό
να
‘μασταν ενωμένοι,
να μην
μας δούλευαν ποτέ
τυχάρπαστοι
και ξένοι.
Αρπακτικά
και τρωκτικά,
λαμόγια,
τζογαδόροι,
«επενδυτές
που νοιάζονται»
για το
δικό μας ζόρι.
Μιλούν
σαν αγαπητικοί,
«μας
έχουν στην καρδιά τους»,
κι ας
σκέφτονται αποκλειστικά
μόνο τα
χρήματά τους.
Ειν’
ικανοί, το βλέπουμε,
ότι κι
αν κατακτήσουν,
αν
είναι για συμφέρον τους
να το μοσχοπουλήσουν
Αδίστακτοι
παράγοντες
με
δίχως τσίπα πάνω,
τα
κονομάνε λέγοντας
ότι
γουστάρω κάνω.
Ποια
ομάδα και ποια όνειρα,
ποιος
κόσμος, ποια θρησκεία,
τους
ακουμπάς, λερώνεσαι,
βρόμα
και δυσωδία.
Βλέπουνε
τις «ομάδες τους»
ψυχρά
σαν μαγαζί τους
κι
επιδιώκουν τον λαό
να
έχουνε μαζί τους.
Αυτός είναι η δύναμη
στα
δόλια σχέδιά τους,
που
βοηθά να ξεπερνούν
ότι
βρεθεί μπροστά τους.
Εμπόδιο
πολλές φορές
τα
ντόπια σωματεία,
για να
στηθεί όπως θέλουνε
το
μαγαζί γωνία.
Μα ας
προσέξουνε καλά
οι
δούρειοι οι ίπποι,
είδαμε
τα χαΐρια τους.
Όχι ρε,
να μας λείπει.
άλικος
