Τον
πίστεψα. Ησύχασα.
Το
βρόμικο μυαλό μου
είχε
σκεφθεί, ομολογώ,
πως
χρήμα ήταν δικό μου.
Λόγω που ‘μαι και μίζερος
μ’ είχε πειράξει
τόσο,
που
‘λεγα, «όχι γαμώτο μου
και να
τους τραπεζώσω».
Τους
έβλεπα ασυμπάθηστους,
μέχρι
και τις κυρίες,
τους
αυλικούς, τους ιατρούς,
κι …
επιχειρηματίες.
Λησμόνησα
πως είναι large
και τα
λεφτά σκορπάει,
νοικιάζει
συνεδριακά
τους φίλους
να κερνάει.
Που να
τα ξέρω όμως αυτά,
εγώ ο
γιος της πλύστρας,
μπουζουκλερί,
πάρτι private
με
συνοδεία ορχήστρας.
Εγώ για
λίγο θέαμα,
πάντοτε από
πίσω,
θα τρέχω
αλαλάζοντας
να
τους χειροκροτήσω.
Ποιος covid, ποιος συνωστισμός
αυτά
είναι όλα μύθος.
Δείτε
τον σαν τον Καίσαρα
να
χαιρετά το πλήθος.
Δίπλα
του μες στην άμαξα
είναι κι
η θεατρίνα.
Ο νους
δεν πάει μην ξαφνικά
πατήσω
καβαλίνα.
Σκέφτομαι
μόνο ότι είμαστε
οι
πρώτοι στην Ελλάδα
μα όπως
τρέχω μου βρομά