«Δημοσιογραφικά σκουπίδια»

Υπάρχουν κάποιοι, κοπριές, 

σαν τα λερά γουρούνια,
που λένε πως τους ενοχλείς
τους μπαίνεις στα ρουθούνια.

Υπάρχουνε παχύδερμα,
κοινώς εντεταλμένοι,
που με την κριτική π’ ασκείς
ειν’ εξαγριωμένοι.

Βγαίνουν οι γυμνοσάλιαγκες ...

δίχως ντροπή και τσίπα,
βωμολοχούν, λασπολογούν
κι άντε ξανά στην τρύπα.

Σαν μισθοφόροι των αρχών,
χρόνια γνωστοί στην πιάτσα,
μπουμπούκια που ευδοκιμούν
σχεδόν σε κάθε ράτσα.

Χωρίς κανένα ενδοιασμό
υπηρετούν το χρήμα,
βρομούν ιδέες και αρχές
κι οράματα, τι κρίμα!

Οσφυοκάμπτες που φρονούν
πως φτιάχνουνε την πόλη
κι αφού οι ίδιοι σκύψανε,
θέλουν να σκύψουν όλοι.

Βρωμίζουν την ατμόσφαιρα,
μπόχα και δυσοσμία,
όλο υπονοούμενα
λόγια χωρίς ουσία.

Κάθε αντίθετη φωνή
θέλουνε να φιμώσουν,
τους άλλους να κοντύνουνε
οι ίδιοι να ψηλώσουν.

Πυροβολούν κατά ριπάς
και όποιον πάρει ο χάρος,
το θράσος τους απύθμενο,
ανύπαρκτο το θάρρος.

Αυτά λοιπόν τ’ ανδρείκελα
φελλούς υπηρετούνε,
που πέρδονται μετά μαγκιάς
πάντοτε σαν μιλούνε.

Υποτελείς σ’ «αφεντικό»
που ως και στον «λαό του»,
μιλάει δίχως να «βουτά»
την γλώσσα στο μυαλό του.

Μιλάει αθυρόστομα
προκλητικός τα μάλα,
κι όπως ο ίδιος θα ‘λεγε:
« Η πρώτη η κουφάλα»

Τίτλο τιμής αποτελεί
άρα εν κατακλείδι,
εάν αυτός κι οι συν αυτώ
σ’ αποκαλούν σκουπίδι.