Δημοσιογράφος

Θυμάμαι είχα από μικρός
το ψώνιο για να γράφω
και στο παιχνίδι έκανα 
τον δημοσιογράφο.

Όταν οι άλλοι ΛΟΥΚΥ ΛΟΥΚ
παίρναν και παραμύθια,
εφημερίδες διάβαζα...

να μάθω την αλήθεια.

Απ’ τη χαρά τρελάθηκα,
τα είχα και χαμένα,
όταν δώρο μου έφεραν
την πρώτη μου την πένα.

Άρχισα τότε τ’ όνειρο
αληθινό να κάνω,
έστω και αν με φώναζαν
αλήτη και ρουφιάνο.

Συνέχιζαν να μου το λεν
μα που μυαλό να βάλω,
ώσπου ο αρχισυντάκτης μου
μου… πάτησε τον κάλο.

-«Άκου μου λέει, μην το τραβάς
μικρέ άσε τα σάπια,
γι αυτούς που γράφεις το και το,
κάνε λοιπόν την πάπια».

-«Μα είναι αλήθεια, ψέλλισα,
πρέπει για να τα γράψω».
-«Βούλωστο ρε μου απαντά,
άντε να μην σε θάψω.

Τ’ αφεντικό το ‘πε ρητά,
να μην ασχοληθούμε,
αυτός μας δίνει το ψωμί,
πρέπει να υπακούμε».

Άρχισε τότε για δουλειές
κι άλλες να κάνει νύξη,
θέλοντας έτσι προφανώς
τα μάτια να μου ανοίξει.

«Με τέτοια πένα ρε, μου λέει
μπορείς στο τάκα –τάκα ,
να χεις ακόμα τρεις δουλειές
μην κάνεις τον μαλάκα.

Να μπεις σε μέσα κρατικά,
σε κάνα δημαρχείο,
στο επιμελητήριο
ή και σε υπουργείο.

Κοίτα γύρω τι γίνεται,
άνοιξε τα στραβά σου,
μέχρι κονδύλια μυστικά
παίρνουνε στη δουλειά σου».

Εγώ, ως τότε πίστευα,
να, μα την Παναγία,
πως ήτανε η πένα μου
τέταρτη εξουσία.

Όμως συχνά οι πιο πολλοί
σαν γράφουν ή μιλούνε,
αντί το δίκιο και σωστό
το χρήμα υπηρετούνε

άλικος