Σε ένα μέρος ανοιχτό
σαν πάρκο, σαν πλατεία,
κόσμος πολύς, γκρίνια, κακό
φωνές και φασαρία.
Ρυτιδιασμένα πρόσωπα,
γλυκά, καλοσυνάτα
βλέμμα περήφανο, αλλά
σώματα ντελικάτα.
Απόμαχοι όλοι της δουλειάς,
χρόνια πολλά στην πλάτη,
φαινόταν ανυπόμονοι
λες και προσμέναν κάτι.
Και να, από τ’ αριστερά
φανήκαν στην γωνία,...
δύο φιγούρες αντρικές
και μία γυναικεία.
Αλαλαγμός, ζητωκραυγές,
η ώρα είχε φτάσει,
ένα γλυκό χαμόγελο
στα χείλη τους να σκάσει.
Κάνανε μέρος να διαβούν
να μπουν και να ριζώσουν
αυτοί που απ’ αριστερά
ήρθαν για να τους σώσουν.
Πίστευαν ότι στο εξής
καλύτερα θα ζήσουν,
όμως τα ίδια και αυτοί,
θυσίες θα ζητήσουν.
Αμέσως το χαμόγελο
τους πάγωσε στο στόμα,
νιώθουν ότι θα πάθουνε
χειρότερα ακόμα.
Για το καλό σας ντε τους λεν
κι ας είναι αδικία,
έτσι μόνο θα σώσουμε
συντάξεις και ταμεία
Δείτε, των έργων είμαστε.
Εμείς δεν λέμε αρλούμπες
κι αμέσως άρχισαν κι οι τρεις
να κάνουν κωλοτούμπες.
Στους Κατερίνα,
Συμεών
και τον μικρό Αλέξη,
μοιάζουν κι οι τρεις εάν κανείς
καλά θα τους προσέξει.
Αλλάζουν θέσεις συνεχώς
ρίχνουνε νέα βάρη...
Μετά δεν είδα τι έγινε
ξύπνησα που να πάρει.
Τ’ όνειρο αυτό απ την ζωή
θαρρείτε πως απέχει;
Είναι εφιάλτης και τα δυο
διαφορά δεν έχει.
Εδώ, πολλά νοικοκυριά
δεν βάζουν κατσαρόλα
και
εκατόν πενήντα τρεις
ψηφίζουν Ναι σε όλα.
