δεν λέει να κοπάσει.
Κάποιος την πόρτα μου χτυπά,
Κοιτάζω, γύρω για να δω
τι γίνεται, που πάμε;
Από παντού μπαίνει νερό
κι αρχίζω και φοβάμαι.
Φέρνεις και πέτρες, χώματα
πληγές θα μου ανοίξεις
και με την φόρα που 'ρχεσε
στο τέλος θα με πνίξεις.
-Έχεις το θράσος και ρωτάς
τι θέλω και που πάω;
Έτσι όπως τα έκανες
στο ρέμα δεν χωράω.
Το μπάζωσες, το στένεψες
το 'χεις αποψιλώσει
και τώρα ψάχνεις για να βρεις
κάποιον για να σε σώσει.
Τις κοίτες τους τις φυσικές
τα ερπυστριοφόρα
και οι μπουλντόζες άλλαξαν
κι άλλες έχουνε τώρα.
Κακόμοιρε και δυστυχή
κάποιοι σε κοροϊδεύουν,
να ξέρεις, πάντα οι ποταμοί,
την κοίτη τους γυρεύουν.
Τις κοίτες δεν αλλάζουνε
διατάγματα και νόμοι
κι οι ζωοδότες ποταμοί
δεν γίνονται υπονόμοι.
Ολόκληρο οικοσύστημα
έχει κάθε ποτάμι
που ένα συμφέρον πάντοτε
θέλει να το ξεκάνει.
Γι αυτό καλέ μου άνθρωπέ
μαζί μου μην τα βάζεις.
Από κοντούς κι από ξανθιές
θάπρεπε να τρομάζεις.
Όπως βεβαίως δυστυχώς
κι αγράμματους ξερόλες
που αντί για έργα υποδομής
φυτεύουνε γλαδιόλες.
Όλοι την φύση νοιάζονται,
την αγαπούν, σας τάζουν
μα οι πιο πολλοί, τους ξέρετε,
στο τέλος την βιάζουν.
