Ψυχοπλακώθηκα πολύ
άρχισα να φοβάμαι,
οι σκέψεις μου τρομακτικές.
Tι
γίνεται, που πάμε;
Σε άλλες χώρες άκουσα
τα φέρετρα δεν φτάνουν,
είναι αμέτρητοι οι νεκροί
δεν ξέρουν τι να κάνουν.
Πτώματα άλλα δεν χωρούν
μες τα νεκροτομεία,
μπαίνουν σε παγοδρόμια
αντί για τα ψυγεία.
Τι να τα κάνεις τα ευρώ
δολάρια και λίρες,
εάν δεν έχεις όταν θες
μάσκες κι αναπνευστήρες;
Γεμίσαμε με περιττά
και βλέπουμε μοιραία,
πως λείπουν τ’ απαραίτητα
λείπουν τα αναγκαία.
Μετά από λίγο θύμωσα
που στο τραπέζι είδα,
αντί για την κανονική
να ‘χω μισή μερίδα.
Ώπα, της λέω, τι είναι αυτά;
Πατάς καλά μωρό μου;
Με ποιο δικαίωμα έβαλες
χέρι στο φαγητό μου;
-Γιατί διαμαρτύρεσαι
προς τι η έκπληξή σου;
Μισή δουλειά, μισά λεφτά,
μισό και το φαΐ σου.
Άντρα μου, ξέρεις απορώ,
λέω τι στα κομμάτια,
Σε μένα κάνει τον κόκορα
κι αλλού κάνει την πάπια.
Μου λες πως η κατάσταση
πολύ έχει δυσκολέψει
και ότι η αντίδραση
δεν σου περνά απ’ την σκέψη.
Αφού είσαι μέσα φτάνουνε
σου λεν κάτι μπουμπούκια
και συ το χάφτεις λες κι ως χτες
βγαίναμε στα μπουζούκια.
Μάθε, μετά από πόλεμο
και από κάθε κρίση
πως καταστρέφονται πολλοί
μα κάποιοι βγαίνουν… κροίσοι.
-Γυναίκα παραδίνομαι
μα βάλε ένα ουίσκι.
Μέχρι κι ο κορονοϊός
με σας σκούρα τα βρίσκει!
συνεχίζεται…
