Ήτανε πριν απ’ τις εφτά
κι έβλεπα στις ειδήσεις
στον Τσιόδρα και στον Χαρδαλιά
να κάνουν ερωτήσεις.
Τους άκουγα με προσοχή
και με πολλή αγωνία,
μα ξάφνου εμφανίζεται
μπροστά μου η κυρία
Την είδα και τα έχασα
και μ’ απορία την ρωτώ
-Που πας έτσι μωρό μου;
-Θα πάω για να αθληθώ
να και η άδειά μου,
μην γίνει κάνας έλεγχος
και εύρω τον μπελά μου.
-Σύνελθε, τι είναι αυτά που λες
μήπως σού ‘χει σαλέψει;
Αυτό που λες δεν πρόκειται
κανείς να το πιστέψει.
Γόβες, ταγιέρ κι η τσάντα σου
στον ώμο κρεμασμένη
δεν είναι αυτή αμφίεση
για τρέξιμο καημένη.
Φαίνεται, πας στην εκκλησιά
ποιον πας να κοροϊδέψεις;
Τι μουρλαμάρες είναι αυτές;
Θέλεις να μας χαζέψεις;
Πες μου ποιος σε παρέσυρε;
Ποιος πήρε τα μυαλά σου;
Θυμίζει ον παράλογο
η
συμπεριφορά σου.
-Μου τόπε ο Νεκτάριος
ο Δέσποτας Κερκύρας,
που είναι, λεν οι φίλες μου,
τέλειος χαρακτήρας.
Είπε πως δεν είναι κακό
να παραβώ τους νόμους
και αν με πιάσουν, ψέματα
να πω στους αστυνόμους.
-Κι εσύ μωρέ τον πίστεψες;
Στα συγκαλά σου έλα,
δεν πρόκειται για Δέσποτα
αλλά για παπαρδέλα.
Σου το ‘χω πει χίλιες φορές
και θα στο πω και πάλι,
ότι το ψάρι πάντοτε
βρωμάει απ’ το κεφάλι.
Τέτοια ακούω και σκέφτομαι,
θα πω την αμαρτία,
πως ίσως, όπιο λαών,
να είναι η θρησκεία.
συνεχίζεται…
