Ημέρα 35η με το στεφάνι μου εσώκλειστοι και μπαλκονάτοι.

-Τι κάνεις έτσι Χριστιανέ μ’
τι σκάς, τι σε πιέζει
και τρέχεις σαν κάνας λωλός
γύρω απ’ το τραπέζι;

-Γιατί ρωτάς; Ψυχίατρος
είσαι να βοηθήσεις;
Άντε έξω στο μπαλκόνι σου,
βγες να μας τραγουδήσεις.

-Τι θες, να γίνω σαν και σε,

συνέχεια να γκρινιάζω;
Και βγαίνω και γυμνάζομαι
και ζώα έξω βγάζω.

Μονάχα ένα μήνυμα
στέλνω κι αυτό είναι όλο
κι ύστερα είμαι λέφτερη,
γυρίζω όλο τον Βόλο.

-Βλέπω πως το συνήθισες
μα πρόσεξε λιγάκι,
μπορεί να σου φυτέψουνε
μέσα σου και …τσιπάκι.

Μέχρι θα στείλουν, θα το δεις,
μπας κι έλεγχο αποκτήσουν
και αοιδούς με φορτηγά
για να σου τραγουδήσουν.

-Ε, όχι ρε ανάποδε,
γρουσούζη, ψυχοβγάλτη,
σε πείραξε ρε σπαστικέ,
μέχρι κι η Πρωτοψάλτη.

Μάθε, να σκάσεις, πως κι εδώ,
μου τόπε κάποια φίλη,
Πάολα, Άντζελα, Καρρά,
ο διερμηνεύς θα στείλει.

Φαντάζεσαι τους τρεις μαζί
να βρίσκονται σε φόρμα
και να γυρίζουν με τρακτέρ
επάνω στην πλατφόρμα!

-Και πως θα μετακινηθούν;
Και που θα κοιμηθούνε;
Αυτά τα υπολόγισες;
Άρα δεν το μπορούνε.

-Κωλώνει ρε, ο διερμηνεύς;
έχει έτοιμη την λύση.
Όπου φιλοξενείται αυτός
θα τους φιλοξενήσει.

Είναι υπεράνω …ως γνωστόν,
τι τάχει τα γαλόνια.
Εξ άλλου για το πόπολο
θα έρθουνε τ’ αηδόνια.

Έτσι έχουνε τα πράγματα
καημένε χώνεψέ το,
μην μου ψυχοπλακώνεσαι
με κάθε Μαλινδρέτο.

Τι κι αν δεν έχουμε γιατρούς,
σιγά τώρα το πράμα.
Είδες, το ξεπεράσαμε,
το κάναμε το θάμα.

Το παν είναι το θέαμα
και θα σωθεί η Ελλάδα,
αρκεί που στα μπαλκόνια μας
ανάβουμε λαμπάδα.

Μην συνεχίζεις να χαρείς
Φτάνει. Φτάνει πια. Οίδα.
Ο κόσμος μας δεν σώζεται.
Δεν έχουμε ελπίδα.

συνεχίζεται…